Σάν ήμουνα παιδί.. 1.07

Με αφορμή το παρακάτω μήνυμα στο προφίλ που είδα σε πολλούς φίλους μου στο facebook σήμερα το πρωί και το οποίο παραθέτω παρακάτω :
Aπό15 έως 20 Νοέμβρη ας αλλάξουμε όλοι τις φωτογραφίες των προφίλ μας, αντικαθιστώντας τις με
κάποια φωτογραφία ήρωα των παιδικών μας χρόνων. Σκοπός αυτού του
παιχνιδιού είναι να μην υπάρχει ανθρώπινη φωτογραφία για λίγες μέρες στο
Facebook ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΑΙΔΙΑ!!!

Με αφορμή λοιπόν το παρακάτω μήνυμα και ενθουσιασμένος από την όλη ιδέα μπήκα στη διαδικασία και άλλαξα κι εγώ την προσωπική μου εικόνα στο facebook.

Και ως γνωστόν, βλέποντας και τους αγαπημένους μου παιδικούς ήρωες στο profile άλλων φίλων μου, θυμήθηκα δικές μου παιδικές στιγμές ..

Αχ..
Τότε...
Τότε που ήμουνα παιδί και σηκωνόμουν κάθε Σάββατο και Κυριακή που δεν είχαμε σχολείο από τις 7μιση το πρωί για να δω τα παιδικά, που θυμάμαι τα είχα γραμμένα και σε χαρτί για να μην ξεχάσω σε ποιο κανάλι ήτανε.. είχα και πρόγραμμα..

Αγαπημένα μου παιδικά που θυμάμαι...
Sailor Moon, Pokémon, Οδύσσεια του διαστήματος, Super Mario, 2 χρόνια διακοπές με τους δεινόσαυρους, X-men, Thunder cats , Drangonball, Looney tunes, Power rangers(..)

Βέβαια, τα τελευταία χρόνια που τυχαίνει να παίζει η τηλεόραση παιδικά, δεν έχω παρατηρήσει κάτι τόσο αξιόλογο όσο αυτά που έβλεπα στην νεαρή μου ηλικία και είναι πολύ κρίμα..

Τότε λοιπόν..
Εκείνες τις εποχές..
Θυμάμαι που κάθε Παρασκευή πρωί ήμουν τόσο χαρούμενος ενώ πήγαινα στο σχολείο αφού το Σαββατοκύριακο ήταν προ των πυλών..

Τότε που το μόνο που με ενδιέφερε σαν παιδί ήταν το να χάσω μάθημα στο σχολείο, να πάμε εκδρομή, να βγω το Σάββατο να παίξω στο πάρκο με τους φίλους μου..

Τότε που ήμουν χαρούμενος μόνο με την ιδέα ότι ο Άγιος Βασίλης θα μου φέρει δώρο τα Χριστούγεννα αλλά και με την μανία που είχα να στολίζω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο (ακόμα έχω ειδικά με τα λαμπάκια)

Τότε που περίμενα πως και πως τις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα και του Καλοκαιριού για να πάω στο χωρίο μου στην Κοζάνη (Ροδίτη) και στο Κιλκίς (Τέρπυλλο) , να παίρνω το ποδήλατο το πρωί και να γυρίζω στο σπίτι το βράδυ..

Και μάλιστα τα Χριστούγεννα ήμουν σε έκσταση όταν έβλεπα τις πρώτες νιφάδες του χιονιού να πέφτουν στην όμορφη πόλη της Θεσσαλονίκη, περιμένοντας πως και πως να το στρώσει (όσο μπορούσε τέλος πάντων) για να πάω να παίξω χιονοπόλεμο..

Τότε που όλα στο μυαλό μου φάνταζαν πολύ ρομαντικά και ποτέ δεν πίστευα ότι μεγαλώνοντας θα έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσω να είμαι παιδί και να αντιμετωπίσω μια πραγματικότητα που κάθε άλλο παρά εκείνα τα χρόνια μου θύμιζε…

Θυμάμαι και ευχαριστώ τους γονείς , συγγενείς φίλους και γνωστούς μου που όταν τότε καθόμουν και στεναχωριόμουν η χαιρόμουν η τέλος πάντων ένιωθα ότι ένιωθα και δεν έμπαιναν στη διαδικασία να με γειώσουν αφήνοντάς με να νιώθω όλα όσα έπρεπε να είχα νιώσει σαν παιδί με αποτέλεσμα να με κάνουν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα..

Και ερχόμαστε στο σήμερα.. 

Στο σήμερα της Νοσταλγίας..
Στο σήμερα που πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθώ έστω και για 5 λεπτά σε περιόδους όπως αυτές των Χριστουγέννων, που τώρα πλησιάζουν, να βγω έξω στην αγορά, ενώ εύχομαι να ψιλοχιονίζει το βραδάκι, να κάνω βόλτες στις βιτρίνες μόνος μου ή μαζί με αγαπημένα μου πρόσωπα και να νιώσω έστω και λίγο το ίδιο πράγμα που ένιωθα σαν ήμουνα παιδί.. Να προσπαθήσω δηλαδή μέσω κάποιων εικόνων και στιγμών στην καθημερινότητα μας να νιώσω όπως τότε..

Να ξεχάσω τα προβλήματα της καθημερινότητας, την πραγματικότητα γενικότερα που κάθε άλλο παρά αυτό που πίστευα σαν παιδί είναι, να νιώσω την ανεμελιά , να διώξω το άγχος και να νιώσω πάλι για ΑΚΌΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΑΙΔΙ.. Για να ξαναπώ τελικά ένα "ευχαριστώ" στους ανθρώπους που με έκαναν να νιώσω όλα όσα ένιωσα όσο ήμουνα παιδί…

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΝΙΩΘΩ ΕΓΩ ΑΥΤΑ ΤΑ 5 ΛΕΠΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΠΑΩ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΩ ΕΣΤΩ ΣΑΝ ΘΕΑΤΗΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ…

Και ναι μετά από τόσα χρόνια έρχομαι να επιβεβαιώσω αυτό που τότε άκουγα από όλους τους μεγάλους.. και σίγουρα ο έχετε ακούσει κι εσείς..

Τότε που μας λέγανε.. : 

- Αχ, μην παραπονιέστε, μακάρι να μπορούσα να γυρίσω κι εγώ στην ηλικία σας, μακάρι να είχα κι εγώ τα προβλήματα σας, μακάρι να ήμουν υποχρεωμένος να πήγαινα κάθε μέρα σχολείο και να διάβαζα βιβλία..
Τελείωναν την συζήτηση λέγοντας μας:

-Κοιτάξτε να ζήσετε όλες αυτές τις παιδικές στιγμές γιατί θα έρθουν στο μέλλον φορές που θα τις νοσταλγείτε όπως κι εμείς..

Φυσικά τότε εγώ ήθελα να μεγαλώσω γρήγορα και τίποτα από αυτά δεν τα εκλάμβανα σοβαρά υπόψη μου.. 

Τελικά όμως ήρθε η στιγμή να ομολογήσω ότι είχαν δίκιο..