Πες μου γιατί μελαγχολείς.. 1.06

Πες μου γιατί μελαγχολείς.. αγάπη μου…
ποιά πίκρα σε ζυγώνει ..
έλα κοντά μου να μου πεις αγάπη μου
αυτό που σε πληγώνει..

(Στίχοι από τραγούδι που ερμηνεύει ο Γιάννης Πλούταρχος)

Συχνά, για να μην πω καλύτερα σε καθημερινή βάση, ακούω από διάφορους ανθρώπους, ακόμη και από μένα τις παρακάτω εκφράσεις..

Έχω τις μαύρες μου

Δεν είμαι στα καλά μου

Μελαγχολώ

Κατάθλιψη

Δεν έχω διάθεση και όρεξη κτλ

Πραγματικά, γιατί ένας άνθρωπος που έχει τα απαραίτητα στην ζωή του να παθαίνει μελαγχολία ή να μην έχει χαρούμενη διάθεση ;;;

Αναφερόμενος στα βασικά, εννοώ καταρχάς την υγεία την δική του και των δικών του ανθρώπων, τις παρέες του, τους ανθρώπους γύρω του που ενδιαφέρονται για τον συγκεκριμένο άτομο, και οικονομική άνεση για να περνά την κάθε μέρα του. (Μην σας φαίνεται περίεργο ότι μέσα στα βασικά δεν αναφέρω την ερωτική σχέση..)

Πραγματικά έχω πιάσει και τον εαυτό μου πολλές φορές χωρίς να υπάρχει σοβαρή αιτία να είμαι σε χάλια ψυχολογία.

Νομίζω ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από αυτό. Είναι πραγματικά εξωφρενικό να μην έχουμε τι να κάνουμε και να λέμε:

«δεν πέφτουμε μωρέ σε μια κατάθλιψη».

Μήπως ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καταστροφικό όν και του χρειάζονται δόσεις μελαγχολίας;;;

Αν αύριο μεθαύριο βρεθούμε σε καταστάσεις που είναι πραγματικά σοβαρές και δύσκολες όσον αφορά την αντιμετώπιση τους,  τότε δηλαδή τι θα πρέπει να κάνουμε;
Μήπως ήρθε η ώρα να δούμε την ζωή με άλλο μάτι;; 

Κάποιοι θα σκεφτούν και θα που:

Κάτσε ρε φίλε, μου λες δηλαδή να χαίρομαι αν δεν έχω δουλειά ή αν δεν περνάω τα μαθήματα ή αν δεν έχω λεφτά να βγω έξω και να πιω 10 ποτά..

Είναι σεβαστό ότι για κάθε άνθρωπο η βαρύτητα που δίνει στη σοβαρότητα κάθε προβλήματος που αντιμετωπίζει, διαφέρει..Υπάρχει όμως και η αντικειμενικότητα αυτών που θεωρούνται "πραγματικά σοβαρά προβλήματα.."

Καταρχάς κάπου εδώ να αναφέρω ότι υπάρχουν καταστάσεις που οι λύσεις αυτών δεν περνούν στο 100% από το χέρι μας. Δηλαδή θα πρέπει πέρα από τις δικές μας προσπάθειες να είναι τέτοιες και οι συνθήκες για να λυθεί ένα ζήτημα. Υπάρχουν με λίγα λόγια εξωτερικοί παράγοντες που επηρεάζουν την λύση του θέματος που μας απασχολεί..

Σε αυτή την κατηγορία ανήκει το πρόβλημα ευρέσεως εργασίας(...)

Υπάρχουν από την άλλη θεματάκια καθημερινά που η λύση εξαρτάται καθαρά από τις δικές μας προσπάθειες και κινήσεις. Αν δηλαδή κάποιος δεν περάσει σε ένα μάθημα πρώτα από όλα θα πρέπει να πει ότι έπρεπε να διαβάσει περισσότερο. Βέβαια θα μου πείτε σημαντικός παράγοντας σε όλο αυτό είναι και η τύχη. Θα πρέπει λοιπόν σε αυτό το σημείο να αναδιατυπώσω την πρόταση περί εξωτερικών - τυχαίων παραγόντων:
Υπάρχουν μερικά ζητήματα που οι εξωτερικοί παράγοντες, οι οποίοι επηρεάζουν την λύση αυτών , αποτελούν ένα πολύ μικρό κομμάτι της συνολικής μας προσπάθειας οπότε δεν θεωρούνται τόσο σημαντικοί για να επηρεάσουν την λύση των προβλημάτων μας.
 

Και ναι ρε παίδες γιατί να μην σκεφτόμαστε ότι  ασχέτως με τα προβλήματα που έχουμε τουλάχιστον έχουμε τα κατάλληλα εφόδια με πρώτο την υγεία για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα θέματα που μας απασχολούν..; Άλλωστε υπάρχουν και χειρότερα.

Για κάποιους βεβαια αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Μήπως όμως αν σκεφτούμε ότι κάποιοι γύρω μας δεν έχουν ούτε τα βασικά τότε τελικά δούμε την ζωή με διαφορετικό μάτι και δεν επικεντρωνόμαστε και μεγαλοποιούμε τα δικά μας προβλήματα;

Σίγουρα, όπως προαναφέρθηκε, κάθε άνθρωπος θεωρεί το δικό του πρόβλημα ως το μεγαλύτερο και το ίδιο συμβαίνει και στη δική μου περίπτωση.
Για ένα λεπτό όμως..

Όταν ήμασταν μικρά παιδία το μεγάλος μας και σοβαρότερο πρόβλημα ήταν γιατί οι γονείς μας δεν μας πήραν το παιχνίδι που ζητούσαμε. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας φτάσαμε σε σημείο να έχουμε να αντιμετωπίσουμε σοβαρά προβλήματα και έτσι η αντίληψη μας για το τι θεωρείται σοβαρό πρόβλημα άλλαξε..
Το μεγαλύτερο μάθημα το πήραμε όταν έτυχε να έχουμε ένα πρόβλημα υγείας ,είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε σε επίπεδο του στενού μας κύκλου ,που κάπου εκεί έστω και για λίγες στιγμές σκεφτήκαμε ότι τελικά τα προβλήματα της καθημερινότητας δεν είναι τίποτα όταν δεν έχουμε στη ζωή μας τα βασικά. Μετά βέβαια πάλι το ξεχάσαμε(...)

 Καταλήγοντας θα ήθελα λοιπόν να συμβουλέψω πρώτα από όλα τον εαυτό μου αλλά και όλον τον κόσμο, σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, να μην μπαίνει τη διαδικασία της μελαγχολίας και να βλέπει τη ζωή θετικά … Να προσπαθεί για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και αν δεν πετυχαίνει τουλάχιστον να μπορεί να πει στο τέλος ότι προσπάθησε..

Και επειδή σίγουρα κάποια στιγμή θα βρεθούμε να έχουμε τις μαύρες μας χωρίς λόγο τότε ας επιλέξουμε την συγκεκριμένη μέρα να κάτσουμε να ακούσουμε κάποιες μπαλάντες να πιούμε ένα και μόνο ένα ποτάκι στο σπίτι και πραγματικά μόλις πάρει ο οργανισμός τη δόση της κατάθλιψης που του χρειάζεται ας επανέλθουμε στην πραγματικότητα.

Είναι άσχημο τουλάχιστον στις περιπτώσεις που τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι σοβαρά να μας παίρνουν από κάτω και να είμαστε χάλια..Με αυτόν τον τρόπο το μόνο σίγουρο είναι ότι χάνουμε στιγμές, και όχι τίποτα, τα προβλήματα μας όχι μόνο δεν λύνονται αλλά μας πνίγουν όλο και περισσότερο.

Ας ζήσουμε τις στιγμές που αυτά που θεωρούμε προβλήματα δεν είναι σημαντικά γιατί ένα είναι σίγουρο και δεν πρέπει να είμαστε αφελείς..

ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΛΙΓΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ  ΣΟΒΑΡΑ!

Θα κλείσω αφιερώνοντας σας το παρακάτω κομμάτι με του οποίου τον στίχο ανοίξαμε την συγκεκριμένη ανάρτηση..

Αφιερωμένο λοιπόν..