Σάν ήμουνα παιδί.. 1.07

Με αφορμή το παρακάτω μήνυμα στο προφίλ που είδα σε πολλούς φίλους μου στο facebook σήμερα το πρωί και το οποίο παραθέτω παρακάτω :
Aπό15 έως 20 Νοέμβρη ας αλλάξουμε όλοι τις φωτογραφίες των προφίλ μας, αντικαθιστώντας τις με
κάποια φωτογραφία ήρωα των παιδικών μας χρόνων. Σκοπός αυτού του
παιχνιδιού είναι να μην υπάρχει ανθρώπινη φωτογραφία για λίγες μέρες στο
Facebook ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΠΑΙΔΙΑ!!!

Με αφορμή λοιπόν το παρακάτω μήνυμα και ενθουσιασμένος από την όλη ιδέα μπήκα στη διαδικασία και άλλαξα κι εγώ την προσωπική μου εικόνα στο facebook.

Και ως γνωστόν, βλέποντας και τους αγαπημένους μου παιδικούς ήρωες στο profile άλλων φίλων μου, θυμήθηκα δικές μου παιδικές στιγμές ..

Αχ..
Τότε...
Τότε που ήμουνα παιδί και σηκωνόμουν κάθε Σάββατο και Κυριακή που δεν είχαμε σχολείο από τις 7μιση το πρωί για να δω τα παιδικά, που θυμάμαι τα είχα γραμμένα και σε χαρτί για να μην ξεχάσω σε ποιο κανάλι ήτανε.. είχα και πρόγραμμα..

Αγαπημένα μου παιδικά που θυμάμαι...
Sailor Moon, Pokémon, Οδύσσεια του διαστήματος, Super Mario, 2 χρόνια διακοπές με τους δεινόσαυρους, X-men, Thunder cats , Drangonball, Looney tunes, Power rangers(..)

Βέβαια, τα τελευταία χρόνια που τυχαίνει να παίζει η τηλεόραση παιδικά, δεν έχω παρατηρήσει κάτι τόσο αξιόλογο όσο αυτά που έβλεπα στην νεαρή μου ηλικία και είναι πολύ κρίμα..

Τότε λοιπόν..
Εκείνες τις εποχές..
Θυμάμαι που κάθε Παρασκευή πρωί ήμουν τόσο χαρούμενος ενώ πήγαινα στο σχολείο αφού το Σαββατοκύριακο ήταν προ των πυλών..

Τότε που το μόνο που με ενδιέφερε σαν παιδί ήταν το να χάσω μάθημα στο σχολείο, να πάμε εκδρομή, να βγω το Σάββατο να παίξω στο πάρκο με τους φίλους μου..

Τότε που ήμουν χαρούμενος μόνο με την ιδέα ότι ο Άγιος Βασίλης θα μου φέρει δώρο τα Χριστούγεννα αλλά και με την μανία που είχα να στολίζω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο (ακόμα έχω ειδικά με τα λαμπάκια)

Τότε που περίμενα πως και πως τις διακοπές των Χριστουγέννων και του Πάσχα και του Καλοκαιριού για να πάω στο χωρίο μου στην Κοζάνη (Ροδίτη) και στο Κιλκίς (Τέρπυλλο) , να παίρνω το ποδήλατο το πρωί και να γυρίζω στο σπίτι το βράδυ..

Και μάλιστα τα Χριστούγεννα ήμουν σε έκσταση όταν έβλεπα τις πρώτες νιφάδες του χιονιού να πέφτουν στην όμορφη πόλη της Θεσσαλονίκη, περιμένοντας πως και πως να το στρώσει (όσο μπορούσε τέλος πάντων) για να πάω να παίξω χιονοπόλεμο..

Τότε που όλα στο μυαλό μου φάνταζαν πολύ ρομαντικά και ποτέ δεν πίστευα ότι μεγαλώνοντας θα έπρεπε κάποια στιγμή να σταματήσω να είμαι παιδί και να αντιμετωπίσω μια πραγματικότητα που κάθε άλλο παρά εκείνα τα χρόνια μου θύμιζε…

Θυμάμαι και ευχαριστώ τους γονείς , συγγενείς φίλους και γνωστούς μου που όταν τότε καθόμουν και στεναχωριόμουν η χαιρόμουν η τέλος πάντων ένιωθα ότι ένιωθα και δεν έμπαιναν στη διαδικασία να με γειώσουν αφήνοντάς με να νιώθω όλα όσα έπρεπε να είχα νιώσει σαν παιδί με αποτέλεσμα να με κάνουν τον άνθρωπο που είμαι σήμερα..

Και ερχόμαστε στο σήμερα.. 

Στο σήμερα της Νοσταλγίας..
Στο σήμερα που πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου να προσπαθώ έστω και για 5 λεπτά σε περιόδους όπως αυτές των Χριστουγέννων, που τώρα πλησιάζουν, να βγω έξω στην αγορά, ενώ εύχομαι να ψιλοχιονίζει το βραδάκι, να κάνω βόλτες στις βιτρίνες μόνος μου ή μαζί με αγαπημένα μου πρόσωπα και να νιώσω έστω και λίγο το ίδιο πράγμα που ένιωθα σαν ήμουνα παιδί.. Να προσπαθήσω δηλαδή μέσω κάποιων εικόνων και στιγμών στην καθημερινότητα μας να νιώσω όπως τότε..

Να ξεχάσω τα προβλήματα της καθημερινότητας, την πραγματικότητα γενικότερα που κάθε άλλο παρά αυτό που πίστευα σαν παιδί είναι, να νιώσω την ανεμελιά , να διώξω το άγχος και να νιώσω πάλι για ΑΚΌΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΑΙΔΙ.. Για να ξαναπώ τελικά ένα "ευχαριστώ" στους ανθρώπους που με έκαναν να νιώσω όλα όσα ένιωσα όσο ήμουνα παιδί…

ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙ ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΝΙΩΘΩ ΕΓΩ ΑΥΤΑ ΤΑ 5 ΛΕΠΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΠΑΩ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΝΑ ΖΗΣΩ ΕΣΤΩ ΣΑΝ ΘΕΑΤΗΣ ΕΚΕΙΝΕΣ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ…

Και ναι μετά από τόσα χρόνια έρχομαι να επιβεβαιώσω αυτό που τότε άκουγα από όλους τους μεγάλους.. και σίγουρα ο έχετε ακούσει κι εσείς..

Τότε που μας λέγανε.. : 

- Αχ, μην παραπονιέστε, μακάρι να μπορούσα να γυρίσω κι εγώ στην ηλικία σας, μακάρι να είχα κι εγώ τα προβλήματα σας, μακάρι να ήμουν υποχρεωμένος να πήγαινα κάθε μέρα σχολείο και να διάβαζα βιβλία..
Τελείωναν την συζήτηση λέγοντας μας:

-Κοιτάξτε να ζήσετε όλες αυτές τις παιδικές στιγμές γιατί θα έρθουν στο μέλλον φορές που θα τις νοσταλγείτε όπως κι εμείς..

Φυσικά τότε εγώ ήθελα να μεγαλώσω γρήγορα και τίποτα από αυτά δεν τα εκλάμβανα σοβαρά υπόψη μου.. 

Τελικά όμως ήρθε η στιγμή να ομολογήσω ότι είχαν δίκιο..

Πες μου γιατί μελαγχολείς.. 1.06

Πες μου γιατί μελαγχολείς.. αγάπη μου…
ποιά πίκρα σε ζυγώνει ..
έλα κοντά μου να μου πεις αγάπη μου
αυτό που σε πληγώνει..

(Στίχοι από τραγούδι που ερμηνεύει ο Γιάννης Πλούταρχος)

Συχνά, για να μην πω καλύτερα σε καθημερινή βάση, ακούω από διάφορους ανθρώπους, ακόμη και από μένα τις παρακάτω εκφράσεις..

Έχω τις μαύρες μου

Δεν είμαι στα καλά μου

Μελαγχολώ

Κατάθλιψη

Δεν έχω διάθεση και όρεξη κτλ

Πραγματικά, γιατί ένας άνθρωπος που έχει τα απαραίτητα στην ζωή του να παθαίνει μελαγχολία ή να μην έχει χαρούμενη διάθεση ;;;

Αναφερόμενος στα βασικά, εννοώ καταρχάς την υγεία την δική του και των δικών του ανθρώπων, τις παρέες του, τους ανθρώπους γύρω του που ενδιαφέρονται για τον συγκεκριμένο άτομο, και οικονομική άνεση για να περνά την κάθε μέρα του. (Μην σας φαίνεται περίεργο ότι μέσα στα βασικά δεν αναφέρω την ερωτική σχέση..)

Πραγματικά έχω πιάσει και τον εαυτό μου πολλές φορές χωρίς να υπάρχει σοβαρή αιτία να είμαι σε χάλια ψυχολογία.

Νομίζω ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από αυτό. Είναι πραγματικά εξωφρενικό να μην έχουμε τι να κάνουμε και να λέμε:

«δεν πέφτουμε μωρέ σε μια κατάθλιψη».

Μήπως ο άνθρωπος είναι από τη φύση του καταστροφικό όν και του χρειάζονται δόσεις μελαγχολίας;;;

Αν αύριο μεθαύριο βρεθούμε σε καταστάσεις που είναι πραγματικά σοβαρές και δύσκολες όσον αφορά την αντιμετώπιση τους,  τότε δηλαδή τι θα πρέπει να κάνουμε;
Μήπως ήρθε η ώρα να δούμε την ζωή με άλλο μάτι;; 

Κάποιοι θα σκεφτούν και θα που:

Κάτσε ρε φίλε, μου λες δηλαδή να χαίρομαι αν δεν έχω δουλειά ή αν δεν περνάω τα μαθήματα ή αν δεν έχω λεφτά να βγω έξω και να πιω 10 ποτά..

Είναι σεβαστό ότι για κάθε άνθρωπο η βαρύτητα που δίνει στη σοβαρότητα κάθε προβλήματος που αντιμετωπίζει, διαφέρει..Υπάρχει όμως και η αντικειμενικότητα αυτών που θεωρούνται "πραγματικά σοβαρά προβλήματα.."

Καταρχάς κάπου εδώ να αναφέρω ότι υπάρχουν καταστάσεις που οι λύσεις αυτών δεν περνούν στο 100% από το χέρι μας. Δηλαδή θα πρέπει πέρα από τις δικές μας προσπάθειες να είναι τέτοιες και οι συνθήκες για να λυθεί ένα ζήτημα. Υπάρχουν με λίγα λόγια εξωτερικοί παράγοντες που επηρεάζουν την λύση του θέματος που μας απασχολεί..

Σε αυτή την κατηγορία ανήκει το πρόβλημα ευρέσεως εργασίας(...)

Υπάρχουν από την άλλη θεματάκια καθημερινά που η λύση εξαρτάται καθαρά από τις δικές μας προσπάθειες και κινήσεις. Αν δηλαδή κάποιος δεν περάσει σε ένα μάθημα πρώτα από όλα θα πρέπει να πει ότι έπρεπε να διαβάσει περισσότερο. Βέβαια θα μου πείτε σημαντικός παράγοντας σε όλο αυτό είναι και η τύχη. Θα πρέπει λοιπόν σε αυτό το σημείο να αναδιατυπώσω την πρόταση περί εξωτερικών - τυχαίων παραγόντων:
Υπάρχουν μερικά ζητήματα που οι εξωτερικοί παράγοντες, οι οποίοι επηρεάζουν την λύση αυτών , αποτελούν ένα πολύ μικρό κομμάτι της συνολικής μας προσπάθειας οπότε δεν θεωρούνται τόσο σημαντικοί για να επηρεάσουν την λύση των προβλημάτων μας.
 

Και ναι ρε παίδες γιατί να μην σκεφτόμαστε ότι  ασχέτως με τα προβλήματα που έχουμε τουλάχιστον έχουμε τα κατάλληλα εφόδια με πρώτο την υγεία για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα θέματα που μας απασχολούν..; Άλλωστε υπάρχουν και χειρότερα.

Για κάποιους βεβαια αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Μήπως όμως αν σκεφτούμε ότι κάποιοι γύρω μας δεν έχουν ούτε τα βασικά τότε τελικά δούμε την ζωή με διαφορετικό μάτι και δεν επικεντρωνόμαστε και μεγαλοποιούμε τα δικά μας προβλήματα;

Σίγουρα, όπως προαναφέρθηκε, κάθε άνθρωπος θεωρεί το δικό του πρόβλημα ως το μεγαλύτερο και το ίδιο συμβαίνει και στη δική μου περίπτωση.
Για ένα λεπτό όμως..

Όταν ήμασταν μικρά παιδία το μεγάλος μας και σοβαρότερο πρόβλημα ήταν γιατί οι γονείς μας δεν μας πήραν το παιχνίδι που ζητούσαμε. Μεγαλώνοντας και ωριμάζοντας φτάσαμε σε σημείο να έχουμε να αντιμετωπίσουμε σοβαρά προβλήματα και έτσι η αντίληψη μας για το τι θεωρείται σοβαρό πρόβλημα άλλαξε..
Το μεγαλύτερο μάθημα το πήραμε όταν έτυχε να έχουμε ένα πρόβλημα υγείας ,είτε σε προσωπικό επίπεδο είτε σε επίπεδο του στενού μας κύκλου ,που κάπου εκεί έστω και για λίγες στιγμές σκεφτήκαμε ότι τελικά τα προβλήματα της καθημερινότητας δεν είναι τίποτα όταν δεν έχουμε στη ζωή μας τα βασικά. Μετά βέβαια πάλι το ξεχάσαμε(...)

 Καταλήγοντας θα ήθελα λοιπόν να συμβουλέψω πρώτα από όλα τον εαυτό μου αλλά και όλον τον κόσμο, σε τέτοιου είδους περιπτώσεις, να μην μπαίνει τη διαδικασία της μελαγχολίας και να βλέπει τη ζωή θετικά … Να προσπαθεί για το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και αν δεν πετυχαίνει τουλάχιστον να μπορεί να πει στο τέλος ότι προσπάθησε..

Και επειδή σίγουρα κάποια στιγμή θα βρεθούμε να έχουμε τις μαύρες μας χωρίς λόγο τότε ας επιλέξουμε την συγκεκριμένη μέρα να κάτσουμε να ακούσουμε κάποιες μπαλάντες να πιούμε ένα και μόνο ένα ποτάκι στο σπίτι και πραγματικά μόλις πάρει ο οργανισμός τη δόση της κατάθλιψης που του χρειάζεται ας επανέλθουμε στην πραγματικότητα.

Είναι άσχημο τουλάχιστον στις περιπτώσεις που τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε δεν είναι σοβαρά να μας παίρνουν από κάτω και να είμαστε χάλια..Με αυτόν τον τρόπο το μόνο σίγουρο είναι ότι χάνουμε στιγμές, και όχι τίποτα, τα προβλήματα μας όχι μόνο δεν λύνονται αλλά μας πνίγουν όλο και περισσότερο.

Ας ζήσουμε τις στιγμές που αυτά που θεωρούμε προβλήματα δεν είναι σημαντικά γιατί ένα είναι σίγουρο και δεν πρέπει να είμαστε αφελείς..

ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ ΛΙΓΕΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΠΟΥ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ  ΣΟΒΑΡΑ!

Θα κλείσω αφιερώνοντας σας το παρακάτω κομμάτι με του οποίου τον στίχο ανοίξαμε την συγκεκριμένη ανάρτηση..

Αφιερωμένο λοιπόν..